ในโลกอันลี้ลับของแอ่งน้ำในหลุยเซียน่า นักพายเรือคายัคสองคนออกตามหานกหัวขวานที่เรียกเก็บเงินจากงาช้างและความเชื่อมั่นทางการค้าเกี่ยวกับพ่อ ลูก และวัยชรา
08.00 น. อากาศในนิวออร์ลีนส์ในเดือนกันยายนนั้นร้อนจนน่าอึดอัด ซึ่งไม่ใช่เรื่องปกติสำหรับเดือนกันยายน ฉันนั่งอยู่บนรถบรรทุก และเรือคายัคที่เพรียวบางสองลำถูกมัดไว้ด้านหลัง เพื่อนร่วมงานที่มหาวิทยาลัยนิวออร์ลีนส์ จอห์น แฮซเล็ตต์ เป็นผู้นำ เขาจะพาฉันพายเรือคายัคไปตาม Bayou Trepagnier และ Bayou LaBranche ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของพื้นที่ชุ่มน้ำ LaBranche จอห์นสอนการเขียนเกี่ยวกับธรรมชาติและการเดินทาง และมีความรู้เกี่ยวกับพื้นที่ชุ่มน้ำและแอ่งน้ำในรัฐลุยเซียนาตอนใต้ แม้ว่าฉันจะไม่รู้จักเขาดีนักในตอนนั้น—ฉันเพิ่งมาถึงนิวออร์ลีนส์จากนิวยอร์กไม่นานมานี้—เขาเสนออย่างเอื้อเฟื้อที่จะพาฉันไปกับเขา ฉันไม่เคยไปที่ลำธารมาก่อน วันเต็มไปด้วยความแปลกใหม่
เราผ่านบ้านในละแวกบ้านของเขา บางหลังโทรม ดูรกรุงรัง บางทีไม่เคยฟื้นตัวเต็มที่จากพายุเฮอริเคนแคทรีนา ภายในไม่กี่นาที จอห์นปลดรถบรรทุกเข้าสู่ทางหลวงระหว่างรัฐ 10 และเราก็มุ่งหน้าไปทางตะวันตก ขณะที่เราคุยกัน ฉันเห็นว่าเขาเป็นคนน่ารักและเปิดเผย มักจะหัวเราะ และเขามีอารมณ์ขันแห้งๆ ที่ล้อมรอบด้วยคำพังเพย
เราผ่านตัวแทนจำหน่ายรถยนต์และห้างสรรพสินค้าแถบชานเมืองทั่วไป จากนั้นเราก็แยกกันไปที่เดือยยกสูงจากพื้น ทันใดนั้นอารยธรรมทั้งหมดก็หายไป เราเดินทางโดยไม่มีอะไรนอกจากต้นไซเปรส พวกมันมีตะไคร่น้ำสเปนห้อยลงมาจากกิ่งก้านในผ้าคลุมยาวสีเทาราวกับว่าพวกเขากำลังไว้ทุกข์ แม้ว่าจอห์นจะเดินทางครั้งนี้มานับครั้งไม่ถ้วน แต่เขาก็ยังประหลาดใจกับการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันจากเมืองสู่ความดุร้าย เช่นเดียวกับฉัน ไม่กี่นาทีต่อมา ฝุ่นตลบตามหลังเรา เขาปิดถนน ฉันเห็นจุดเริ่มต้นของน้ำในบริเวณใกล้เคียง นี่คือที่ที่เราจะใส่เข้าไป
เราปลดสายรัดเรือคายัคและพาไปยังริมฝั่งน้ำ มันเป็นสีเทาขุ่น อบอุ่น ในระยะไกล ฉันเห็นเสาคอนกรีตขนาดมหึมาคล้ายแซมซั่นของทางหลวงระหว่างรัฐหมายเลข 10 ซึ่งฝังอยู่ในน้ำขนาดมหึมา ทีละเสา ฉันขึ้นคร่อมเรือคายัคและค่อยๆ ย่อตัวลงไปที่ห้องคนขับอย่างระมัดระวัง ฉันไม่มีอะไรติดตัวไปมาก แค่น้ำสองขวด แซนวิชสองสามชิ้น ครีมกันแดด และกล้องส่องทางไกล ฉันผลักก้นด้วยไม้พาย เรือคายัคของฉันปลดปล่อยตัวเอง จากนั้นฉันก็ร่อนเหมือนนักสเก็ต
เราเคลื่อนตัวข้ามแอ่งน้ำเล็กๆ คล้ายทะเลสาบที่ค่อยๆ แคบลง ไม่มีกระแสให้ต่อสู้
ในไม่ช้าฉันก็อยู่ในอีกโลกหนึ่ง—พื้นที่ชุ่มน้ำ ผืนน้ำนั้นกว้างและอ้างว้างและเกือบจะว่างเปล่า มันเป็นทะเลทรายน้ำ มีบางสิ่งเติบโตในบริเวณที่น้ำกร่อยนั้น ความสวยงามของสถานที่นั้นเป็นรูปแกะสลัก มีต้นไม้ที่ตายแล้วเปลือยเปล่าอยู่ที่นี่และที่นั่น บางต้นมีกิ่งก้านสาขาที่จัดเรียงตามยถากรรม น้ำส่วนใหญ่ตื้นมาก เรือคายัคของเราลื่นไถลจนแข็งเป็นบางครั้ง ค้าง และเราต้องพายออกไป เราเดินผ่านหญ้าและหนองน้ำบนทางเดินที่กว้างที่สุดที่เราหาได้ ณ ขอบฟ้าอันไกลโพ้น ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นนอกจากเรา
เราพายเรือคายัคไปยังส่วนอื่นของพื้นที่ชุ่มน้ำ ซึ่งเป็นสถานที่ที่สร้างขึ้น จอห์นบอกฉัน หลังจากพายุเฮอริเคนลูกสุดท้ายพัดผ่านไปไม่กี่สัปดาห์ก่อนหน้านี้ ก่อนหน้านั้นพื้นที่ส่วนใหญ่เคยเป็นดินแห้ง นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นในหลุยเซียน่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งทางตอนใต้ของรัฐ ซึ่งมีแม่น้ำ ทะเลสาบ ลำธาร และแอ่งน้ำเล็กๆ คั่นกลาง แผ่นดินที่เป็นแอ่งน้ำและมีการก่อตัวขึ้นอย่างอ่อนแอ แนวชายฝั่งเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ และบางครั้งก็หายไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ ชายฝั่งอ่าวเม็กซิโกของรัฐสูญเสียพื้นที่ประมาณ 43 ตารางกิโลเมตรทุกปี ทุกๆ ชั่วโมงจะมีสนามฟุตบอลเกือบหนึ่งสนาม ไม่มีสิ่งใดคงอยู่ตลอดไป แต่ที่นี่ในหลุยเซียน่า ความไม่เที่ยงถือเป็นเรื่องปกติอย่างยิ่ง
จอห์นพายเรือคายัคไปทางช่องเปิดด้านข้าง และประกาศว่าเรากำลังมุ่งหน้าไปยังบายู เทรปาญีร์ และที่นั่นฉันกำลังจะเข้าสู่สถานที่ซึ่งในแบบของมันเองกลายเป็นมากกว่าภูมิศาสตร์ธรรมดา กลายเป็นไอเดีย ลำธาร.
คำจำกัดความของ “ลำธาร” (จากพจนานุกรมฉบับย่อของบ้านสุ่ม ) คือ “แอ่งน้ำ ทางเข้าหรือทางออกของทะเลสาบ แม่น้ำ ฯลฯ ซึ่งมักจะเอื่อยเฉื่อยหรือหยุดนิ่ง” ที่มาของคำนี้ไม่ใช่ภาษาฝรั่งเศสอย่างที่คุณคิด แต่มาจากคำว่า Choctaw แปลว่าบายุคความหมาย “แม่น้ำที่ก่อตัวเป็นส่วนหนึ่งของสามเหลี่ยมปากแม่น้ำ” บางแอ่งมีน้ำขุ่นหรือสีชาอ่อนๆ บางแห่งมีน้ำใสจนมองเห็นก้นบึ้ง บางต้นกว้างมีใบไม้เบาบางจนไม่มีร่มเงา ที่อื่นแคบและมีต้นไม้และพุ่มไม้ริมฝั่งทอดเงาทอดยาวไปในน้ำ คุณต้องการร่มเงาในวันหลุยเซียน่าที่ร้อนระอุ แต่ไม่ว่าจะกว้างหรือแคบ ร่มรื่นหรือโล่ง ลำน้ำทั้งหมดที่เราพายเรือคายัคก็นิ่งหรือแทบไม่มีกระแสน้ำ ไม่มีสิ่งใดหยุดนิ่งตามที่คำนิยามกล่าวอ้าง
