การย้ายสถานที่ฝังศพก่อนที่ทะเลจะพัดพาพวกเขาไปนั้นต้องใช้ความอุตสาหะและมีราคาแพง ทำไมเราถึงทำมัน?
เศษเหล่านี้ฉันเอาติดตัวไปทำลายของฉัน
—TS อีเลียต
พวกผู้หญิงหมอบคลานรอบตัวเขา สองคนทางซ้าย สองคนทางขวา และอีกคนหนึ่งอยู่ที่หัวของเขา พื้นดินแห้งแดง ลมแรงขึ้นแล้ว ตอนนี้มีฝุ่นสีแดงอยู่บนกางเกง บนมือและแขน พวกผู้หญิงเงียบกริบ เป็นเวลาบ่ายและวันกำลังใกล้จะสิ้นสุดลง
พวกเขาดึงดินเข้าหาตัว กวาดมันลงในที่ตักขยะด้วยเกรียง ขอบโลหะครูดกับหินก้อนเล็กๆ โครงร่างปรากฏขึ้น พวกผู้หญิงหยิบเครื่องมือแกะสลักที่ทำด้วยไม้ พวกเธอเข้าใกล้กระดูกมากขึ้น พวกเขาช้อนดินออกจากกระดูกเชิงกรานและกะโหลกศีรษะ และใช้ไม้จิ้มฟันไปตามกระดูกยาว ค่อยๆ คลายโคนขา กระดูกหน้าแข้ง และท่อนกระดูกออกจากดินสีแดงรอบๆ วิธีที่คนทำขนมปังคลี่เค้กออกจากกระทะ
Amy Scott ดึงพู่กันออกมาจากกระเป๋าหลัง เธอหยุดชั่วคราว เอียงศีรษะ และหรี่ตาขวา ประเมินผลงาน จากนั้นค่อย ๆ ปัดเศษขนมปังออกจากด้านบนของช่วง พวกมันยาวและสง่างามเอื้อมลงมา
นักโบราณคดีได้ขุดค้นมาหลายวันแล้ว ขุดใต้หญ้าชายหาดและทุ่งหญ้าที่ Rochefort Point ทางขอบด้านตะวันออกของแคนาดา เป็นงานที่ต้องใช้ความอุตสาหะ อ่อนโยน สำหรับเผ่าพันธุ์ที่ฝังศพของมันมาโดยตลอด
ในหลุมขุดค้น วันเวลาของสก็อตต์เต็มไปด้วยความไม่รู้: ไม่รู้ว่าเรื่องราวคืออะไร รายละเอียดจะเป็นประโยชน์อย่างไร เธอเห็นเพียงส่วนย่อยๆ ข้อมูลที่ต้องบันทึก แมป และรวบรวม หลังจากนั้นเธอจึงจะเริ่มต่อชิ้นส่วนต่างๆ เข้าด้วยกัน เมื่อทีมของเธอเก็บกระดูกและนำกลับไปที่ห้องแล็บที่มหาวิทยาลัยนิวบรันสวิก ซึ่งเธอเป็นผู้ช่วยศาสตราจารย์ด้านมานุษยวิทยา
โลกค่อยๆ จมลงรอบๆ โครงกระดูก และกระดูกดูเหมือนจะลอยขึ้นสู่ผิวน้ำ เหมือนแขนขาในน้ำเค็ม เรียบ สีอ่อน.
ฟังนะ โลกพูดขณะที่มันเคลื่อนที่รอบตัวฉัน คำพูดของสก็อตต์ที่พูดเมื่อวันก่อนกลับมาหาฉันอย่างผิวปาก: “โลกที่ถูกรบกวนแล้วฟังดูแตกต่างออกไปเมื่อคุณขูดมัน กลวงมากขึ้น”
การฝังศพเป็นมนุษย์ ดังนั้นการขุดค้นสิ่งต่างๆ เพื่อยืนหยัดและจดจำ
โนวาสโกเทียรู้ว่าพายุกำลังมา สิ่งแวดล้อมแคนาดาได้ออกคำเตือนสำหรับทั้งจังหวัด ลมแรงถึง 100 กิโลเมตรต่อชั่วโมง หิมะ 25 เซนติเมตร เด็ก ๆ ถูกส่งกลับบ้านก่อนเวลาจากโรงเรียน บริการเรือข้ามฟาก: ปิดให้บริการ เที่ยวบิน: ยกเลิก บนเกาะ Cape Breton ทางตะวันออกสุดของ Nova Scotia พายุเมื่อวันที่ 28 พฤศจิกายน 2018 ได้คุกคามอดีตอันมีค่าเช่นกัน
ป้อมปราการหลุยส์บูร์กเป็นแหล่งโบราณคดีที่ใหญ่ที่สุดของแคนาดา มีพื้นที่มากกว่า 6,000 เฮกตาร์ ซึ่งมีขนาดพอๆ กับแมนฮัตตัน เป็นโครงการบูรณะทางประวัติศาสตร์ที่ทะเยอทะยานและมีราคาแพงที่สุดในอเมริกาเหนือ ประมาณหนึ่งในห้าของเมืองดั้งเดิมได้รับการสร้างขึ้นใหม่ในช่วงหลายทศวรรษที่ผ่านมา Parks Canada ซึ่งเป็นหน่วยงานของรัฐบาลกลางที่จัดการการบูรณะใหม่ ประเมินว่าจะมีค่าใช้จ่าย 25 ล้านดอลลาร์แคนาดาในการเปลี่ยนใหม่
เว็บไซต์นี้ยังเปิดเผยมาก หากคุณยืนอยู่บนโขดหินสีดำนอกกำแพงเมือง Louisbourg และมองไปทางทิศตะวันออก—เหมือนนกอินทรีหัวล้านที่มักเกาะอยู่ตรงนั้น—คุณจะเห็นเพียงมหาสมุทรสีเขียวอมเทาเบื้องหน้าคุณ นั่นคือมหาสมุทรแอตแลนติกที่ต่อเนื่องยาวประมาณ 4,000 กิโลเมตรซึ่งสิ้นสุดที่ชายฝั่งของฝรั่งเศส หันหน้าไปทางทิศเหนือเล็กน้อย และเลยกำแพงป้อมปราการออกไปจะพบกับ Rochefort Point ซึ่งเป็นพื้นที่ที่เปราะบางเป็นพิเศษ
ชาวฝรั่งเศสได้ก่อตั้งด่านหน้าบน Cape Breton เป็นครั้งแรกในปี พ.ศ. 2256 เมื่ออังกฤษขับไล่พวกเขาออกจากเกาะนิวฟาวด์แลนด์ แม้ว่าแหลมจะสัมผัสกับมหาสมุทรเปิด แต่ท่าเรือของ Louisbourg นั้นคอแคบ ง่ายต่อการป้องกัน และใหญ่พอที่จะรองรับเรือทุกลำที่ฝรั่งเศสอาจต้องการจอดทอดสมอที่นั่น สถานที่ตั้งอยู่ใกล้กับแหล่งจับปลาค็อดที่มีกำไรงามที่ Grand Banks และใกล้กับแหล่งถ่านหินคุณภาพสูงที่สามารถใช้ชะแลงงัดและขนขึ้นเรือได้ นอกจากนี้ยังป้องกันทางเข้าอ่าวเซนต์ลอว์เรนซ์และควิเบก จากนั้นเป็นที่ตั้งของอำนาจของฝรั่งเศสในอเมริกาเหนือ หลุยส์บูร์กกลายเป็นอาณานิคมของฝรั่งเศสที่ใหญ่เป็นอันดับสามในอเมริกาเหนืออย่างรวดเร็ว เมื่อมูลค่าและความสำคัญเชิงกลยุทธ์ของเมืองเพิ่มขึ้น ชาวอาณานิคมก็เริ่มเสริมความแข็งแกร่งให้กับเมืองเพื่อปกป้องการลงทุนของพวกเขา
หลายสัปดาห์ก่อนที่ภาคตะวันออกเฉียงเหนือในเดือนพฤศจิกายนปี 2018 จะมาถึงจังหวัดนี้ รัฐบาลแคนาดาได้ออกข่าวประชาสัมพันธ์เพื่อเตือนให้โลกรู้ว่าได้ทุ่มเงินหลายล้านเพื่อปกป้องการลงทุนที่หลุยส์บูร์ก แต่คราวนี้ ป้อมปราการจำเป็นต้องได้รับการปกป้องจากภัยคุกคามประเภทต่างๆ อย่างมาก นั่นก็คือ การเปลี่ยนแปลงของสภาพอากาศ
รัฐบาลกลางของแคนาดาเริ่มสร้างเมืองหลุยส์บูร์กขึ้นใหม่ในช่วงทศวรรษที่ 1960 ซึ่งเป็นทศวรรษแห่งการสร้างชาติอย่างเร่งรีบ ในปี พ.ศ. 2508 ประเทศนี้มีธงเป็นของตนเองในที่สุด ซึ่งก็คือใบเมเปิลสีแดงและขาวอันร่าเริง ในช่วงก่อนการฉลองวันเกิดครบรอบ 100 ปีของประเทศในปี 2510 รัฐบาลได้ทุ่มเงินหลายล้านดอลลาร์ให้กับโครงการต่าง ๆ ทั่วประเทศที่ออกแบบมาเพื่อส่งเสริมความสามัคคี
การฟื้นฟูหลุยส์บูร์กมีเป้าหมายหลายประการ มันจะรักษาและเคลื่อนไหวชิ้นส่วนของประวัติศาสตร์แคนาดาที่มีความหมายสำหรับทั้งผู้ตั้งถิ่นฐานชาวอังกฤษและฝรั่งเศส (ความหลงใหลในชาตินิยมของควิเบกก็สูงเช่นกัน) และจะจัดหางานและนำนักท่องเที่ยวไปยังชุมชนที่ตกต่ำทางเศรษฐกิจที่สุดแห่งหนึ่งในประเทศ Cape Breton เป็นประเทศถ่านหิน ในปี 1960 อุตสาหกรรมถ่านหินกำลังล่มสลาย
ผู้เสนอมองว่าการสร้างใหม่เป็นพิพิธภัณฑ์ที่มีชีวิตโดยสร้างชีวิตประจำวันของผู้ตั้งถิ่นฐานขึ้นใหม่: ผู้หญิงสวมกระโปรงเต็มยศกำลังอบขนมปังบ้านไร่ในเตาอบไม้ ทหารในเครื่องแบบสอนผู้เข้าชมถึงวิธีการยิงปืนใหญ่ “อะไรจะกระตุ้นจินตนาการหรือให้แง่คิดแก่จิตใจได้มากกว่ากัน” อีวาน ซี. แรนด์ ผู้ทรงเกียรติ ซึ่งเป็นคณะกรรมาธิการคนเดียวที่ถูกกล่าวหาว่าบรรเทาวิกฤตทางเศรษฐกิจและสังคมของเคปเบรอตงถามมากกว่า “การเปิดเผยชีวิตชาวยุโรปและ … ความผันผวนของ การพัฒนาของอเมริกาเหนือ?”
ในการสร้างชีวิตชีวาในป้อมปราการแห่งศตวรรษที่ 18 นั้นต้องการการดูแล ทักษะ และทรัพยากรอย่างมาก นักประวัติศาสตร์รวบรวมเอกสารสำคัญในแคนาดาและฝรั่งเศสเพื่อศึกษาแผนสถาปัตยกรรม ผู้สร้างคัดเลือกช่างฝีมือระดับปรมาจารย์ชาวยุโรปเพื่อฝึกคนงานเหมืองนอกงาน: วิธีตัดหินและไม้ด้วยมือ วิธีบิดและขึ้นรูปเหล็กในโรงตีเหล็กสมัยศตวรรษที่ 18 แม้แต่เล็บสำหรับเว็บไซต์ก็ทำด้วยมือ
